Toen ik in september samen met 10 studenten een kick-off in de kantine van DUO organiseerde over ons onderzoek naar schuldangst bij studenten, reageerden collega’s heel verschillend. De een reageerde verbolgen: ‘wat een gejank’, de ander ging dezelfde avond nog bezorgd met haar dochter praten. We hebben bij DUO niet een gezamenlijk referentiekader waarop we ons begrip voor de doelgroep baseren. Britt en Milo, 2 studenten van ons onderzoeksgroepje wilden daarom zelf in gesprek met mijn collega’s.
Wat is dan wel hun referentiekader? Welke invloed heeft dit bij hun werk en bij beslissingen die ze over ons maken? En hoe zouden wij als student hier invloed op kunnen hebben?
De gesprekken heb ik vastgelegd in een fotostrip. Onder de fotostrip lees je hoe we het hebben aangepakt.
De eerste experimenten
Mijn onderzoek begon op 6 september toen ik in Rotterdam op straat mensen vroeg hoe dichtbij ze met mij, de overheid verbonden wilden zijn. Hierna begon ik in samenwerking met studenten van de Hanze Hogeschool design research te doen naar thema’s die voor hen belangrijk zijn. In deze blog deelde ik hun verhalen in lego over hun eigen studieschuld. Later deelde ik hier de eerste resultaten van een workshop die zij met eerstejaars mbo’ers hadden. Al deze methoden hebben we gebruikt in de gesprekken met collega’s.
Britt en Milo bedachten de vragen en gaven de opdrachten. Dit wilde ik expres, juist omdat zij zelf de doelgroep zijn. Krijg je dan andere vragen en een andere interactie dan wanneer ik, als collega, het zou doen? Ik hielp met collega’s strikken en observeren. Ik maakte ook de aantekeningen en de foto’s. De sessies duurden een half uur per collega en zagen er zo uit:
- Britt en Milo leggen uit wat we gaan doen: begrip bij ambtenaren meten.
- Britt bindt het touw om haar middel en vraagt aan mijn collega: ‘hoe dichtbij voel je je met mij verbonden?’
- Hierna vraagt Milo aan mijn collega hoe die denkt dat een student zijn tijd besteedt. De collega tekent een woordspin. Met 3 kleuren mag hij daarna aangeven of hij het zeker weet dat het zo is (groen), twijfelt (oranje) of dat het een aanname is (rood).
- Teken ook een woordspin over hoe studenten met geld omgaan. Gebruik de kleuren weer om je keuze uit te leggen.
- Na de tekeningen vragen Milo en Britt hoe de studententijd van mijn collega zelf was. Hoe bracht je zelf je tijd door en hoe ging je met geld om?
- Een gewetensvraag: als je kinderen hebt, hoe wil je dan dat ze met het leenstelsel omgaan?
- En dan nog een keer: het touw. Is er iets veranderd? Waarom wel of niet? En wie moet de touwtjes in handen houden in deze relatie?
Wat ik nu weet
Wat een leuke gesprekken waren het. Aan het eind vroeg ik aan Britt en Milo wat zij ervan vonden. “Wat begrijpen jullie ons goed,” zei Britt. Milo maakte de gesprekken heel persoonlijk door het niet over ‘de student’ te hebben, maar over hemzelf. ‘Wat doe je voor werk? En wat doe je dan voor mij? Mijn collega’s reageerden soms met veel eh’s en rode hoofden, maar allemaal vonden ze het heel leuk om zo met Milo en Britt geconfronteerd te worden.
Ik was ook benieuwd of de plek waar je in de organisatie werkt invloed heeft op hoeveel afstand je tussen de doelgroep ervaart. Mijn collega Warner die zelf op Facebook in gesprek is met studenten zal zich veel nauwer verbonden voelen dan mijn collega Grat, die andere teams binnen DUO helpt om geautomatiseerd te testen. Ik vind 5 gesprekken te weinig om hier conclusies uit te kunnen trekken, maar herkende mijn aanname wel.
Was er echt contact? Stelden collega’s ook vragen terug aan Milo en Britt? En welke vragen dan? Welke emotie toonden collega’s en kon je dit aflezen in hun houding? Ik maakte veel foto’s. Die kun je met de quotes teruglezen in de fotostrip (klik voor groot). Aan het eind vroeg collega Ineke: “Ga je dit ook met Rudi doen (de directeur)?” Nu dus even wat moed verzamelen…
Deze blog gaat over de Living Atlas, een onderzoeksmethode die ik op de Master Design leer. Deze post is een deliverable bij mijn eerste toets Design Orientatie.